Kind, ik hou (niet) van jou

Praten over een postnatale depressie, over geen liefde voelen voor je kind, over een van de grootste nachtmerries van elke nieuwe moeder. Moeilijk is het zeker, als je het al geen taboe kunt noemen. Liza van der Veeken doet het toch. Ze vertelt in dit goudeerlijke en eenvoudig te lezen boek over hoe zij door haar postnatale depressie heen worstelde en daarbij zichzelf als het ware opnieuw uitvond. Niet voor niets zegt ze achter in het boek dat haar nachtmerrie uiteindelijk het beste geschenk ooit bleek te zijn.

Film

Liza is werkzaam in de psychiatrie als ze voor het eerst moeder wordt en het gevoel heeft in een film te zijn beland. Ze heeft haar bevalling perfect uitgestippeld: een rustige thuisbevalling, in een bevalbad, met haar verloskundige aanwezig en een baby die volgens het boekje geboren wordt. Zoals vele moeders kunnen beamen komt zo’n bevalplan nooit helemaal uit. Maar in sommige gevallen is het net alsof het universum besluit dat alles wat in een bevalplan staat, per definitie niet gaat gebeuren. Zo gebeurt het ook bij Liza. Haar film wordt slechter en slechter. De bevalling verloopt niet zoals gewenst en uiteindelijk belandt ze nog op de operatiekamer omdat de placenta maar niet komt. Als ze denkt dat dan de onrust voorbij is en moeder en kind gezond en wel weer naar huis mogen, beseft ze nog niet dat de echte uitdaging nog staat te beginnen.

Depressie

Liza voelt geen liefde voor haar zoon. Ze is hem met momenten zelfs liever kwijt dan rijk. Wel is ze heel goed in verbergen hoe slecht het met haar gaat. Tot ze op een bepaald moment haar man smeekt om haar niet naar buiten te laten gaan, bang als ze is dat ze zichzelf zichzelf tegen een boom te rijden. Eindelijk wordt er hulp ingeschakeld, al blijkt dit ook nog niet zo eenvoudig te gaan. Liza probeert naast de therapie ook zelf stappen te ondernemen om meer tot zichzelf te komen en haar gedachten beter te leren begrijpen. Haar doorzettingsvermogen is, ondanks haar ziekte, ijzersterk.

Liefde

De titel van het boek ‘kind, ik hou (niet) van jou’ is heftig. Misschien schrikt het mensen af. Toch zou ik mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, of eens willen lezen over zo’n soort ervaring, wel dit boek aanraden. Liza schrijft eerlijk en vol liefde over zichzelf, haar man en haar zoon. Mensen verwachten vanaf het eerste moment van hun kind te houden, maar beseffen te weinig dat dat niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Liza legt in dit boekje uit hoe het werkelijk iedereen zou kunnen overkomen. Wat absoluut nog gezegd moet worden: de cover van dit boek, ontworpen door Miss Pink Coconut, is werkelijk prachtig!

Ervaring

boeken geschreven uit eigen ervaring blijven, naar mijn mening, erg waardevol. Vooral als de schrijver nog een beetje leuk kan vertellen, wat in het geval van dit boek ‘kind, ik hou (niet) van jou’ zeker het geval is. Wat ik zelf jammer vind is dat er toch nog wat schrijffouten in de tekst staan, waarmee ik vooral de keuze voor goede uitgeverijen of het inzetten van vele proeflezers wil benadrukken.

Zelf weet ik ook uit ervaring hoe het is om een heftige bevalling te hebben en het eerste levensjaar van je kind als het ware te missen omdat je ziek bent, in mijn geval door ptss en een depressie. Als je dit meemaakt ben je absoluut geen slechte moeder, maar neem je een grote omweg naar de liefde voor je kind. Hier kun je hulp voor krijgen. Gun jezelf dat! Ook Liza geeft deze boodschap met haar boek door en verwijst naar de website van ‘mentaalvitaal’.

Als je dit boek graag wil lezen omdat je op dit moment in een postnatale depressie zit, zou ik wel aanraden nog even te wachten tot het beter met je gaat. Ik had ‘Kind, ik hou (niet) van jou’ niet kunnen lezen in de tijd dat ik zelf ziek was. Dat zou te heftig zijn en te dichtbij komen. Hoewel je uit het boek wel goede ideeën kunt halen om op zoek te gaan naar rust voor jezelf, is het geen zelfhulpboek en is het soms beter om het lezen uit te stellen tot je er zelf aan toe bent.