Een vervlogen droom
‘Een vervlogen droom’ is geschreven door Rosemarijn Milo en is het eerste deel van een drieluik over de familie van de schrijfster. De romans zijn uitgegeven door Uitgeverij U2Pi.
Verslag van een te kort leven
Het boek heeft de subtitel: ‘Een verslag van een te kort leven’. Dit betreft dus de hoofdpersoon van deze roman, de ik-persoon, Augusta Francisca Maes; Guusje genoemd. Achter haar naam staat 1891-1918. Jeetje, de vrouw is dus maar 26 jaar oud geworden, was het eerste dat ik dacht. Terwijl ik de afbeelding op de cover inschatte als een oudere vrouw. Maar dat was vooral de kleding in die tijd en de manier van poseren. Of komt het ook, en zeker in dit geval, doordat de vrouwen een heel ander, en veel zwaarder, leven hadden dan de gemiddelde vrouw nu?
Guusje aan het woord
Rosemarijn Milo, schrijft in haar voorwoord dat zij dit boek heeft geschreven om een familiegeschiedenis op papier te zetten, de vrouw Guusje, is namelijk haar grootmoeder. Aan de hand van gesprekken, brieven en foto’s heeft zij zich in het leven van Guusje verdiept en deze roman geschreven waarbij de schrijfster ook een eigen invulling heeft gegeven aan het verhaal. Het verhaal over het veel te korte leven van Guusje, wordt verteld door middel van brieven die Guusje aan een vriendin Agaath en aan haar moeder schrijft. De brieven beginnen vanaf het moment dat zij haar toekomstige echtgenoot, Karel Hamer ontmoet.
In de brieven lees je veel over haar twijfel over haar toekomstige leven. Ze droomt ervan om te gaan werken, een droom te verwezenlijken en meer dan alleen een vrouw en moeder te zijn.
Ik kan me niet voorstellen dat mijn moeder op de hare had willen lijken, maar heeft ze erover nagedacht om anders te worden en had ze de keus?
Trouwen en kinderen krijgen
Guusje wordt ten huwelijk gevraagd en verhuist van Zeeuws Vlaanderen naar Nijmegen om daar een nieuw leven met haar man te beginnen. Beiden zijn dol op elkaar en mogen dan ook graag van elkaar genieten. Toch hoopt Guusje echter dat ze voorlopig nog niet zwanger wordt. Haar kennis over het een en ander is echter vrijwel nihil en radeloos probeert ze in de brieven aan haar vriendin van alles te weten te komen over ‘het voorkomen van zwangerschap’.
Een gezin
Dit lukt echter niet en ze is dan ook snel zwanger.
Ik vond het heel triest om te lezen hoe eenzaam en alleen Guusje is in haar angst voor de bevalling waar niemand over wil praten. De bevalling is dan ook traumatisch en ondanks de liefde voor haar baby, en man, wil ze absoluut geen tweede kind. Karel vind het echter volkomen vanzelfsprekend dat ze een kinderrijk gezin zullen worden en begrijpt niets van Guusje. Guusje praat over haar wens om te gaan werken in een hoedenatelier als hoedenontwerpster. Dit lukt gedeeltelijk maar wordt niet gesteund door Karel.
En dan nog iets. Ik wil dit niet meer. Ik wil dit nooit meer meemaken. Het is te afschuwelijk en waarom zou een vrouw die dat niet wil toch kinderen moeten krijgen?
Feministe avant la lettre
Het woord bestond nog niet, toch is Guusje opstandig en is overtuigd van haar ‘recht´ om haar eigen keuzes te mogen maken. Het duurt echter niet lang voor Guusje toch weer zwanger wordt…
Donkere wolken hangen boven haar hoofd, net als de Eerste Wereldoorlog die veel gevolgen heeft voor haar familie in Zeeuws Vlaanderen en de sfeer van het leven om haar heen.
Een vervlogen droom
Guusje was een dappere vrouw en het is triest om te lezen hoe zij in haar – veel te korte – leven werd beperkt in haar ontwikkeling en dromen door de mores van die tijd.
Rosemarijn Milo heeft het verhaal van haar grootmoeder mooi geschreven. De brieven beperken zich niet tot alleen persoonlijke zaken, ook de wereld om Guusje heen is sterk aan het veranderen. Deze sfeer is goed beschreven waardoor deze persoonlijke familiegeschiedenis een mooi tijdsbeeld geeft van de jaren waarin het zich afspeelt.
Previous Post
Next Post
