Afwijkend en toch zo gewoon

Deze gastrecensie is van Rosemarijn Milo.

Recensie van ‘Afwijkend en toch zo gewoon’ van Sarah Morton, uitgegeven door Boekencoöperatie Nederland.

Al eerder verschenen er recensies over het boek van Sarah Morton. Zie onderaan deze blog.

Het boek is verkrijgbaar, klik hier: Uitgeverij Partout.

Het verhaal:

Sarah Morton beschrijft haar levensweg vanaf haar geboorte, en vertelt over de vele zeer teleurstellende ervaringen op de scholen die ze bezocht heeft, met haar ouders, in andere sociale contacten en in de periode dat ze begeleid woonde. Haar ‘anders zijn’ werd haar bijna opgedrongen, om te beginnen al door de basisschool die de aanzet gaf tot een rapportage met als conclusie dat ze autistisch was en het beste naar een school voor zeer moeilijk opvoedbare kinderen kon gaan. Dat rapport heeft vérstrekkende gevolgen gehad.

Autisme

Uit haar verhaal blijkt dat ze een kind was dat zich misschien langzamer ontwikkelde dan andere kinderen, maar minstens normaal intelligent was, daarnaast zorgzaam en hunkerend naar contact met invoelende personen en naar waardering. Ze is daarin keer op keer teleurgesteld en verloor langzaam maar zeker ieder vertrouwen, niet alleen in de volwassenen om haar heen, maar ook in de klas- en schoolgenoten die haar bijna ongehinderd konden treiteren. Ze voelde zelf dat ze talenten had, maar werd voortdurend in de ontplooiing daarvan gedwarsboomd met als ‘excuus’ haar autisme. Gelukkig waren er niettemin ook af en toe heel waardevolle contacten, met een onderwijzeres, een klasgenootje of begeleidster.

De schrijfster is ten slotte een levendige en zelfstandig wonende vrouw geworden die inmiddels een aantal boeken op haar naam heeft staan.

Het boek:

Het voorwoord van een vriend van de schrijfster, Kreiger, is meteen al indrukwekkend.

Daarna blijkt het boek ingedeeld in hoofdstukken die telkens periodes van een paar jaar omvatten, in het begin steeds vier, daarna periodes van een andere duur, alles geheel chronologisch. De schrijfster maakt daarin zeer goed duidelijk hoe de meeste onderwijzers en hulpverleners keer op keer te kort schoten in begrip en empathie, waardoor de levensweg in haar jeugd een onafgebroken drama werd.

Dat Sarah schrijven kan staat vast. Ze gaat ook op een heel speelse en af en toe verrassende manier met de taal om. Een mooi voorbeeld daarvan is: ‘Een van mijn favoriete uitdrukkingen is dan ook: ik heb wel onderwijs gehad, maar niet genoten’. Of: (in een rapportage) ‘Sarah kan zich mondeling niet goed uitdrukken, schriftelijk wel’, waarop Sarah’s commentaar luidt: ‘ik kon me trouwens best verstaanbaar maken, alleen werd er vaak niet naar geluisterd’.

Bij lezing van het boek valt op dat het verhaal heel gedetailleerd is. Het had misschien iets minder gekund, maar begrijpelijk is het wel; waar het hart vol van is, loopt (in dit geval) de pen enigszins van over.

De mooie foto’s van Sarah als kind voegen een ontroerende dimensie toe. Het boek ziet er verder ook heel mooi uit met de bijna geheimzinnige omslag.

Afwijkend en toch zo gewoon is een belangrijke aanrader!

Mijn conclusie moet luiden dat dit een belangrijk boek is voor ouders, andere opvoeders, en hulpverleners, dat laat zien waar de valkuilen zijn en hoe belangrijk niet alleen het winnen van vertrouwen van (al dan niet afwijkende) kinderen is, maar vooral het zorgen dat dat vertrouwen niet geschonden wordt.