‘Het Lathuis’ is alles behalve grijs!

12 maart 2020 Marga van der Vet

‘Het Lathuis’ is uitgegeven bij het Schrijverspunt. Het zijn korte verhalen die je leest als lekkere hapjes tussendoor. De verhalen gaan over ouderen die samen-apart wonen in een woonzorgcentrum. Het boekje is geschreven door maatschappelijk werker Cato van Burgh.

Wij thuis hebben gesmuld van de televisieserie ‘Het geheime dagboek van Hendrik Groen’. Deze ging over het dagelijkse leven van ouderen, volledig vanuit hun perspectief. Oubollig? Welnee, het was een heerlijke serie, uit het leven gegrepen en zorgde voor horizonverbreding. Net zoals dit boekje. De verhalen zijn stuk voor stuk kort, krachtig en roepen vooral begrip op.

Levens vol verhalen

Ouderen hebben een rugzak vol ervaringen. De ene uit dit ‘loud & clear’, de ander niet of nauwelijks. Maar echt luisteren naar hun verhalen kan heel leerzaam zijn. Cato opent onze ogen en net als bij ‘Hendrik Groen’ kijk je naar afloop toch anders tegen ouderdom en woonzorgcentra aan. We vragen onderstaand in een interview of dit ook daadwerkelijk het doel was om dit boekje voor ons te schrijven.

Dagelijkse zorgen ontzorgen

Hoe belangrijk kan het bijvoorbeeld zijn dat een huisdier mee mag verhuizen naar een woonzorgcentrum? Héél belangrijk. In hoofdstuk 14 wil mevrouw Cruijff perśe dat haar oude hond bij haar blijft. Ze wordt niet tegengewerkt maar er wordt met haar meegedacht. Er worden oplossingen gevonden voor tijdelijk problemen (een hondenuitlaatservice) en het is prettig om te lezen dat mevrouw Cruijff en de hond gelukkig (mogen) zijn.

Nu moet Bobbie alleen nog leren dat hij niet enthousiast mag blaffen tijdens optreden in het huis.

Het laatste verhaal ‘Een ijskoude verrassing’ is inderdaad een ijskoude verassing. Een spannende cliffhanger, of een verhaal ansich waarbij je als lezer het einde zelf mag invullen. Hoe dan ook, het liet mij even niet los. Hoe gaat dit aflopen voor Erica? En wederom maak ik de vergelijking met ‘Hendrik Groen’. Het leven voor ouderen ziet er vaak grijs uit in onze ogen. Maar het leven heeft veel meer tinten dan zwart, wit en grijs. Misschien voor ouderen nog meer dan wij ooit beseffen…

Interview:

1. Hoe kwam je op het idee om een boekje te gaan schrijven ?

Ik heb een schrijfcursus gevolgd bij de schrijvende zusjes Renee en Eva Kelder. Bij de schrijfopdrachten vond ik ‘praktijksituaties’ het meest voor de hand liggend om als oefenmateriaal te gebruiken. Uiteindelijk werden het steeds meer verhalen en was vooral mijn omgeving enthousiast dat ik hier iets mee ‘moest’ doen. Na heel lang twijfelen besloot ik de sprong te wagen en stuurde ik het manuscript naar Uitgeverij Schrijverspunt…

2. Heb je met het boekje een bepaald maatschappelijk of politiek doel?

Niet bewust, maar met dit boekje laat ik hopelijk wel zien dat werken met ouderen vooral uitdagend en divers is. Niks saai, geen werkdag is hetzelfde. Wat mij betreft verdient de ouderenzorg meer positieve aandacht. Voor wie nog denkt dat ouderen hoofdzakelijk achter de geraniums zitten, zijn dit mogelijk verrassende verhalen.

3. Je beschrijft de ouderen met veel respect en liefde. Is het echt een ‘roeping’ of talent om in de ouderenzorg te kunnen werken of leer je vanzelf omgaan met ouderen?

Ik zou het geen roeping willen noemen, maar affiniteit met de doelgroep is wel belangrijk. Met als basis interesse in de leefwereld van ouderen en hun geschiedenis. Vaak hoor ik medewerkers zeggen dat ze zoveel van ouderen kunnen leren door hun ervaringen.

4. De verhalen zijn deels fictief en deels verzonnen. Weten de ouderen dat je naast maatschappelijk werkster ook schrijft? Beïnvloed dat hun omgang met jou?

Nee, ik houd het schrijven helemaal voor mezelf, zodat cliënten tijdens de gesprekken niet het gevoel krijgen dat ik ze door een andere bril bekijk. Ook tijdens mijn contact met de bewoners ben ik hier niet bewust mee bezig. Soms blijven bepaalde opmerkingen of gebeurtenissen ‘hangen’ die ik dan later opschrijf. Mijn werkplek vanuit een flexkantoor met verschillende disciplines levert vaak ook inspiratie op voor een nieuw verhaal. Hier wordt het nodige uitgewisseld. Collega’s weten wel dat schrijven mijn hobby is en roepen soms ‘dit is leuk voor in een nieuw verhaal!’