Sepia – Stijn Moreels
‘Sepia’ is geschreven door Stijn Moreels en uitgegeven door Boekscout. Het is het tweede deel van de biologische Inzycht-trilogie. Genre: Weird Fiction!
Weird Fiction
Over het genre ‘Weird Fiction’ schreef ik al eerder een blog. Dit was voor mij een tot dusver een onbekend genre. Maar er vallen meer boeken onder dit genre dan je denkt en het is erg leuk om te lezen. Geen gemakkelijk verhalen waar je alles op een dienblaadje krijgt aangereikt, maar de verhalen zijn meer ‘hersenkrakers’ en zijn vaak geschreven middels een zeer creatieve schrijfstijl.
Indigo – deel 1.
Indigo en Sepia kun je los van elkaar lezen, maar de beiden boeken één voor één lezen, zal prettiger zijn. In Sepia komt een verhaallijn voor die een onderdeel zijn van deel 2, namelijk: Sepia. Het gaat hier vooral over een onderzoek naar wat er nu precies is gebeurd met de bemanning van een ruimtestation tijdens een missie.
Sepia – Het verhaal
Franck Lunda heeft sinds kort een dubbele agenda. Hij is een gewezen gen-mod professor die alles doet om de dure medicijnen van zijn zieke vrouw te kunnen betalen. In de tijd (onbekend) waarin dit verhaal zich afspeelt, is dit zo eenvoudig nog niet. Droogte en virusplagen zijn dagelijkse kost en de voedselvoorzieningen zijn compleet afhankelijk geworden van gemodificeerde gen-productie.
Franck’s carrière is allang voorbij en van zijn trots is weinig over. Een Big Bio-bedrijf, Inzycht, biedt hem een nieuwe kans…
Perspectief
Het verhaal is vanuit de ik-persoon geschreven en in verleden tijd. Dat is wel even wennen, maar het sleurt je toch mee in de gedachtewereld van de hoofdpersoon. Angsten, waanbeelden en realiteit lopen al snel door elkaar.
Vreemde wereld
Zoals ik in de recensie over Indigo ook al zei, doet de wereld me sterk denken aan die van de film Bladerunner. Het is naargeestig, verwarrend en vooral donker beschreven. De sfeer is geloofwaardig en de auteur laat de lezer goed meeleven in het verhaal.
Ik nam de metrolijn op de terugweg van het Sepia gebouw naar ons appartement. Het bracht me door steeds dichter bebouwde gebieden tot ze chaotisch door elkaar stonden. Daarna stapte ik over op de kronkelende publieksliften. Hun kapot getrapte matten e onsmakelijk klevende veiligheidsrelingen waren als een warme knuffel na de kille liften van Inzycht.
De plek die Paul nu had uitgekozen voor onze afspraak, was als een trip doorheen die herinneringen: een omgebouwde musuem aan de rand van de middenlaag. De plek was vroeger gelegen in de bovenste regio’s van de gebouwstad, maar met eindeloze bijgebouwen in de hoogte, daalde ook dit pand relatief gezien steeds verder de richting van de midden- en onderlaag.
Onderzoek
Naarmate het verhaal verder gaat wordt het onderzoek naar de missie van minder groot belang en wordt de verlegt omdat Franck een nieuwe manier gevonden heeft om informatie te winnen: via het ‘Sim’ karakter. Deze karakter was één van de bemanningsleden van het ruimtestation in Sepia. Ik vond dit persoonlijk wel jammer, want juist die missie was erg spannend en als lezer wil je weten wat er nu daar precies gebeurd in het ruimtestation.
Franck en collega’s kijken mee op bodycams die ze een tijd (?) later kunnen zien. Die scènes zijn loei spannend, maar geven helaas geen antwoord. Misschien wel in deel 3?
Sepia – uitdaging!
Stijn Moreels speelt een spelletje met de lezer. Telkens als ik dacht het verhaal te begrijpen, werd ik weer op een verkeerd been gezet. Normaliter houd ik niet zo van chaotische verhalen, maar het gekke is dat dit toch niet geldt voor Weird Fiction. Je weet namelijk waaraan je begint en je ziet het verhaal meteen als een hersenkraker en niet als een makkelijk verhaal. De auteur Stijn Moreels houdt bovendien van de kunst van het weglaten, of beter gezegd: wegstrepen. :>)
Wat ik het beste aan deze twee romans vind, is dat ze beiden vernieuwend zijn, authentiek en je als lezer toch blijft lezen. Het voelt hier en daar als een nachtmerrie waar je maar uit kan ontwaken en waar je overdag nog aan loopt te denken. De beklemmende sfeer en het gevoel van zuurstof-gebrek, is zo goed beschreven dat je moet oppassen om niet zelf te gaan hyperventileren.
En dan is er ook nog het feit dat de hoofdrolspelers in zowel Sepia als Indigo, onmiddellijk je sympathie krijgen. Door hun perspectief, onzekerheid, angsten, waanbeelden, verwarring, loop je als lezer mee, reik je hen de hand en wil je helpen alles te begrijpen.
Bijzonder einde
Wie herinnert zich het einde van 2001: A Space Odyssey uit 1986 nog? Wat gebeurde daar nu precies op het einde? Een einde van Weird Fiction en Science Fiction mag vooral zelf in te vullen zijn.
Previous Post
Next Post
