Interview met Desirée Tonino
Na het schrijven van een recensie van haar boek ‘Einde aan de duisternis‘, mocht ik Desirée Tonino interviewen over haar boek.
Wie is Desirée Tonino?
Ik ben 57 jaar, getrouwd met Dennis, moeder van drie volwassen zoons. Ik ben codependentiecoach. Codependentie is jezelf stelselmatig wegcijferen in relaties, omdat je niet anders weet. Ik ga met mijn cliënten op zoek naar de oorzaak en leer ze andere vaardigheden, zodat ze een gelijkwaardige relatie aan kunnen gaan.
‘Einde aan de duisternis’ gaat over je zoon Sven, die lijdt aan een depressie. Maar vooral gaat het over jullie als gezin. Wat heeft je ertoe gezet om hier een boek over te schrijven?
Schrijven is mijn hele leven al een uitlaatklep. Verhalen, blogs, er is al veel uit mijn pen/toetsenbord gekomen. Ook gedurende de jaren dat Sven ziek was, heb ik veel opgeschreven. Dennis stelde voor om er een boek van te maken. Voor mij voelde dat als dé manier om het te verwerken.
Heeft het boek ook een therapeutische werking voor jezelf gehad?
Jazeker, het was heel verhelderend om terug te kijken op die jaren met de kennis die ik intussen op had gedaan. Ik heb dat ook verwerkt in mijn boek, een soort van helikopterview over wat er mis ging, wat mijn motieven waren, waarom ik bepaalde keuzes maakte. Zonder oordeel, want ik deed wat ik dacht dat goed ging, ook al pakte dat lang niet altijd goed uit.
In je boek ben je heel eerlijk over je gevoelens, gedachten en keuzes waar je voor staat. Heb je getwijfeld om dit zo puur te delen?
Nee. Om zo eerlijk mogelijk te kunnen zijn, was het noodzakelijk om iedereen een andere naam te geven. Alleen mijn eigen naam is echt, verder zijn alle namen gefingeerd, zelfs de hond Doddie heet geen Doddie. Op die manier heb ik ze beschermd en schiep ik de ruimte voor mezelf om alles te kunnen vertellen wat er met mij gebeurde.
Door mijn verhaal te delen hoop ik anderen inzichten te geven, valkuilen te vermijden, bewustwording te kweken.
Je schrijft dat er nog te weinig aandacht is voor de familie van mensen met een depressie. Denk je dat jouw boek hier verandering in kan brengen? En heb je al reacties gekregen op ‘Einde aan de duisternis?’
Ik hoop dat mijn boek hier verandering in kan brengen. Het is mijn doel zoveel mogelijk mensen te bereiken, omdat er heel veel gezinnen moeten zijn die hiermee te maken hebben. Ik heb al veel mooie reacties gekregen, vooral de herkenning is belangrijk. Ik had dat destijds ook nodig, maar het is moeilijk om hier lotgenoten in te vinden. Bovendien vond ik het toen te zwaar om het verhaal van een ander er ook bij te krijgen, ik had al genoeg aan mijn eigen sores. Nu sta ik sterker in mijn schoenen, en vind ik het fijn dat ik dit voor anderen kan doen. Het is zo’n lastige situatie, niemand kan je vertellen welke keuzes de juiste zijn. Ik ook niet.
Wat zou je willen zeggen tegen lezers die in dezelfde situatie zitten, met een geliefde die aan een depressie lijdt?
Zorg goed voor jezelf. Blijf dingen doen die jij leuk vindt. Praat met anderen over hoe jij je voelt, niet over hoe het met degene gaat die het zo moeilijk heeft. Zoek hulp als je er niet meer uitkomt, want die is er. Alleen als het goed met jou gaat, kun je goed voor anderen zorgen.
