Hopeloos verliefd op Frankrijk

‘Hopeloos verliefd op Frankrijk is geschreven door Rosemarijn Milo en uitgegeven door Uitgeverij Grenzenloos. Het boek is te bestellen via Uitgeverij Partout, of via onderstaande link op Bol.com

Rosemarijn Milo heeft reeds vele boeken op haar naam staan, waarvan er een paar zijn besproken op Boekrecensiesblog. Zie onderaan deze blog.

Hopeloos verliefd op Franrijk

Er zijn landen die je kiest, en landen die jou kiezen. Voor Rosemarijn Milo was Frankrijk duidelijk het laatste. Na een indrukwekkende carrière in Nederland verruilde ze de Hollandse regen voor de Franse zon, de fiets voor een citroënnetje, en de nuchtere directheid voor de charmes van Yves, haar Franse man. Maar waarom Frankrijk? Wat maakt dit land zo onweerstaanbaar voor zoveel buitenlanders, terwijl anderen – ik geef het toe – er alleen maar hun schouders over ophalen? Dit boek is geen gids, maar een liefdesbrief. Een brief vol humor, geduld, en de onvermijdelijke frustraties van iemand die verliefd werd op een land dat niet altijd even makkelijk liefheeft.

Francofiel

Francofielen zijn een bijzonder volk. Ze zuchten bij het zien van een baguette, raken emotioneel van een goed glas wijn, en vergeven Frankrijk zijn bureaucratie, stakingen, en de onnavolgbare logica van Franse ambtenaren. Rosemarijn Milo is er één van. Haar verhalen laten zien dat liefde voor Frankrijk niet alleen gaat over de Eiffeltoren of lavendelvelden, maar ook over de kleine dingen: de bakker die je bij naam kent, de markt op zaterdagochtend, en de manier waarop de Fransen ‘non’ zeggen alsof het een kunstvorm is.

Ze schrijft veel over de Franse taal in vergelijking met Nederlands en andere talen. Dit is een zeer vermakelijk aspect van het boek en heeft mij veel geleerd. En dan is er Yves, haar man, die braaf Nederlandse taallessen volgt, maar waarschijnlijk nog steeds ‘schoen’ zegt als hij ‘spijt’ bedoelt.

Brieven aan de achterblijvers

Het boek leest als een reeks brieven aan vrienden en familie in Nederland. Alsof ze zegt: “Ik ben vertrokken, maar ik ben jullie niet vergeten.” De toon is licht, persoonlijk, en vol zelfspot. Ze schrijft over het dorpje Mey, waar de burgemeester een hoofdrol speelt en waar de politiek – met Nicolas Sarkozy en Carla Bruni in de hoofdrol – net zo’n onderwerp is als het weer. Haar verhalen zijn herkenbaar voor iedereen die ooit in het buitenland heeft gewoond: de vreugde van nieuwe ontdekkingen, de frustratie van papierwerk, en het moment waarop je beseft dat ‘morgen’ in Frankrijk een rekbaar begrip is.

Persoonlijke verhalen

De persoonlijke verhalen zijn heerlijk om te lezen, zoals bijvoorbeeld tijdens een bezoek van familie en het drie-jarige ambitieuze kleinzoontje Titus:

Titus eet cello, droomt cello, zwijmelt cello. Als je, net als wij, aan het ontbijt een dromerige Titus zou hebben gezien met in elke hand een vork en langzame bewegingen makend alsof hij aan het cellospelen was, zou je ook net als wij zeker weten dat je cello kunt dromen, en begrijpen dat ik niet overdrijf.

Poltiek en cultuur

De verhalen spelen zich af tussen 2006 en 2021, een tijd waarin Sarkozy de scepter zwaaide en Carla Bruni de Franse stijl een nieuwe glans gaf. De schrijfster observeert het allemaal met een scherpe blik, maar zonder oordeel. Ze laat zien hoe politiek en dagelijks leven elkaar raken, of het nu gaat om een discussie in het café of een staking die je plannen in de war schopt.

Het Franse dorpsleven

Het tweede deel speelt zich af in een ander dorp, waar de schrijfster en Yves besluiten een huis te bouwen. Hier leer je wat ‘geduld’ echt betekent. Bouwvergunningen verdwijnen in lades, aannemers komen wanneer ze komen, en de buren weten precies hoe het beter kan. Maar tussen de regels door voel je: dit is precies waarom ze blijft. Want in Frankrijk gaat het niet om efficiëntie, maar om het proces. Over het genoegen van een lange lunch, de kunst van het klagen over de overheid, en het feit dat je uiteindelijke toch altijd weer verrast wordt door de schoonheid om je heen.

Écht hopeloos verliefd op Frankrijk

‘Hopeloos verliefd op Frankrijk’ is geen boek voor mensen die op zoek zijn naar een perfect plaatje. Het is een eerlijk, grappig, en soms ontroerend verslag van iemand die leerde houden van een land dat haar niet altijd tegemoet kwam. En misschien is dat wel de grootste les: liefde – voor een persoon, een plek, of een cultuur – vraagt om geduld, humor, veel zelfreflectie en de bereidheid om je over te geven aan de chaos. Voor de schrijfster was dat chaos Frankrijk. Voor mij blijft het een land waar ik mijn auto niet zou vertrouwen, maar dankzij haar verhalen snap ik nu tenminste waarom anderen er hun hart aan verliezen.

Mijn leeservaring:

‘Hopeloos verliefd op Frankrijk’ is een boek dat je doet glimlachen, zelfs als je zelf liever een Nederlandse stroopwafel eet dan een Franse macaron. Want zoals de Fransen zeggen: ‘La vie est trop courte pour boire du mauvais vin’ — het leven is te kort voor slechte wijn. Of, in dit geval, voor slechte verhalen.

Een aanrader om aan een Francofiel te geven, of ieder ander die iets minder hopeloos verliefd op Frankrijk is. Of iemand zoals ik: die liever naar Scandinavië gaat en niets begrijpt van Francofielen… 😁🥐🍷🇫🇷

Het einde van het boek is een open einde — en volgens mij is Rosemarijn Milo nog lang niet désamoureuseuse (ontliefd) van Frankrijk:

Nu kan ik natuurlijk wel doorgaan met het schrijven van berichten om altijd actueel te zijn, maar dan komt er nooit een boek van, wat me nu juist zo leuk leek. Ik laat het het hier dus bij. Jullie moeten het ten slotte begrepen hebben: wat er in Frankrijk ook gebeurt en wat Frankrijk ook doet, ik blijf verliefd, hopeloos verliefd!