Het Verscholen Rijk 2, Ontluikende visioenen

25 oktober 2024 Gastrecensies

‘Ontketende visioenen’ is deel 2 van de serie ‘Het verscholen rijk’, geschreven door Ewout Storm van Leeuwen. Het boek is uitgegeven door uitgeverij Magister. Deze recensie is geschreven door Sarah Morton. Sarah noemt het liever een ‘reflectie’.

Reflectie Het Verscholen Rijk 2, Ontluikende visioenen.

Na aanleiding van mijn reflectie op het eerste deel van de Trilogie, kreeg ik gratis de andere delen toegestuurd. Omdat ik benieuwd was hoe het verder gaat, was ik daar natuurlijk heel blij mee. Ontluikende Visioenen greep me nog meer aan dan het eerste deel.

Het verscholen rijk

De zoektocht gaat verder, naar de binnenzee waar Alante vandaan komt. Als Alante beseft dat zij (in ieder geval binnen het gebied waar ze vandaan komt) de enige overgebleven watermens is, stort zij in. “Ik ben toch niet alleen?”. Tom en de anderen zijn zelf ook geschokt en niet in staat om haar tijdig op te vangen. Ze laat bijna het leven. Tom moet zich door de sferen begeven om haar terug te halen. Ze vinden en spreken de grootvader van Alante. Hij is zelf een landmens. Alantes grootmoeder was van het zeevolk. Alante krijgt de toedracht te horen hoe het Zeevolk verdwenen is.

Onzichtbare barrière

Ze gaan door de onzichtbare barrière heen, achter het dorp waar Tom leefde voordat Alante letterlijk voor zijn huis neerviel. Een omgeving die ze daar tegenkomen. Ze vinden de ruïne van een stad en besluiten daar hun eigen stad op te richten. Alles wat ze nodig hebben is al aanwezig. Straten, tuinen. Huizen moeten ze wel zelf bouwen. Voorlopig laten ze tenten maken, om daar vanuit rustig hun stad op te kunnen bouwen. Soms minder rustig. Vooral Tom zweept het tempo op, totdat Alante en ook de anderen hem duidelijk maken dat ze er zo niks meer aan vinden.

Weeskinderen

Ze reizen soms ook terug naar Doran, om meer te weten te komen over de situatie daar. Op straat vindt Tom twee zwerfkinderen. Twee meisjes van een jaar of drie, die hem intens aankijken. Ze lijken hem astraal geroepen te hebben. Hij neemt ze mee. Hoewel uitgehongerd, zijn ze verder gezond. Al snel ontpoppen ze zich tot vrolijke, grappige en blije peuters.

In hun opgerichte stad vangen ze meer verweesde kinderen op. Wel honderden. Velen werden als slaaf gehouden. Nu kunnen ze eindelijk genezen van hun fysieke en psychische verwondingen. Ze kunnen leren kind te zijn. De kinderen moeten van Doran naar hun eigen stad Alantis vervoerd worden. De reis wordt uitgebreid beschreven. Onderweg is er ook tijd om de rusten, te eten. Kinderen gaan zelfs spelen. Alante is een soort levende Godin voor hen. Tom zien ze meer als een gewoon mens. Hem noemen ze de Tovenaar. Dat levert nog grappige situaties op, als een paar kinderen Tom en Alante vrijend aantreffen.

Gevangen in angst

De oorlog is Doran is nu in volle hevigheid aan de gang. Het heeft rechtstreeks met het verhaal van de hoofdpersonen te maken, omdat zij terugreizen naar Doran en erin betrokken raken. Er worden nog meer groepen kinderen naar Alantis verhuisd. Door de hongersnood zijn deze er slechter aan toe dan de eerste groep. Niet alle kinderen halen het. De strijd in de stad is veranderd in verslagenheid. Mensen komen hun huis niet meer uit. Er is hongersnood. Zelfs het dievengilde heeft steeds minder mogelijkheden om aan eten te komen. De bewoners van Doran zitten gevangen in angst.

De Opponent

Het is een opmaat naar een confrontatie met hun Opponent. Hij heeft hen weten te vinden. Tom en Alante krijgen daarbij hulp uit onverwachtse hoek. Hun vermogens concentreren zich wanneer ze oog in oog staan met hun Opponent.

Eigen samenleving

Ook dit deel wordt niet langdradig. Alles is relevant. Je leeft mee met het dagelijks leven van Tom, Alante en de anderen, zonder dat het alledaags wordt. Ze zijn pioniers en stichten hun eigen samenleving. Waarbij de bewoners ieder hun eigen rol vervullen. Zo verzorgt Yurane de tuinen en Kajo de dieren. Het gewone leven wordt afgewisseld met de spanning.

Verschillende karakters komen tot leven

De auteur slaagt erin om meerdere personages tot leven te brengen. De relatie of vriendschap tussen hen ontwikkelt zich natuurlijk. De dialogen zijn geloofwaardig, verrassend en vaak gevat. Bij veel boeken verlies ik het overzicht wie wie is, als er veel karakters in voorkomen. Dat is hier niet het geval. Ook omdat de auteur herhaaldelijk een korte beschrijving geeft, onthoud je makkelijker hoe iemand eruitziet en vooral wat zijn rol is in het verhaal. Daarnaast geeft hij ook regelmatig een beschrijving van de omgeving.

Er komen twee begaafde kinderen in het leven van Tom, Alante en de anderen. Yahlallo en Natasha. Broer en zus. Natasha is nu al een begaafde (leerling) genezeres. Ze heeft een scherpe blik en is merkwaardig genoeg onbeschadigd, ondanks haar verleden. Zij is vijftien jaar, hij is pas zeven. Hij blijkt ook een Gezant, net als Tom. Er is dan ook een diepe verwantschap. In Tom zijn armen kan hij eindelijk kind zijn. Tom wordt een soort vader voor hem. Hij ontwikkelt zich tot een fijne jongen, die ondanks zijn leeftijd al volwassen lijkt. Zo beschermt hij zijn zusje. Hij schermt ook andere bewoners in Alantis af tegen de speurende geest van de Opponent. In Alantis kan hij gelukkig ook kind zijn.