Het verhaal van de dienstmaagd – Margaret Atwood
Het verhaal van de dienstmaagd wordt momenteel als serie getoond op Videoland onder de titel: ‘Handmaid’s Tale’ (2017). Een dystopische vertelling van hoog niveau.
Een kat in het nauw maakt rare sprongen
Het verhaal van de dienstmaagd speelt zich af in de VS in de zeer nabije toekomst tijdens een totalitair regime naar de letter van het bijbelboek Genesis. Deze dystopische samenleving is ontstaan doordat vrouwen onvruchtbaar werden als gevolg van milieuvervuiling en kinderen een kostbaar goed zijn geworden.
Vruchtbare vrouwen (dienstmaagden) worden gebruikt om zwanger te worden en een baby te krijgen voor de elite. We zijn terug in een soort slavernij-tijdperk, want de dienstmaagden doen dit niet uit empathische overwegingen voor hun meester en meesteres. De regels van deze maatschappij zijn bizar en angst regeert. Spionnen (eye’s) zijn overal en stenigingen, ophangingen en boekverbrandingen gebeuren gewoon (weer) op straat.
Serie versus boek
De serie op Videoland is net zo donker als het boek. Mooie beelden, droevige opnames en veel close-ups van de hoofdrolspeelster (actrice Elisabeth Moss, bekend als “Peggy Olson” van de Netflix serie Mad Men), die haar rol perfect speelt. Vooral haar grote vraag hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen, is bijzonder goed uitgediept.
In de serie zie je, in een vertraagde tijd, scènes van een uit de hand gelopen demonstratie wanneer het regime met ingrijpende maatregelen komt en een scène van vrouwen die ontslagen worden omdat al hun rechten worden ontnomen.
Deze opnames zijn akelig realistisch. Totale verbijstering en hele wrange gevoelens met moderne muziek op de achtergrond, waardoor je als kijker beseft dat het geen verleden tijd is, maar dit alles NU zou kunnen plaatsvinden.
Het verhaal zou een dikke waarschuwing kunnen zijn
Als kijker én lezer gaat het boek en de film je niet in de koude kleren zitten. Het is te makkelijk om het verhaal af te doen als leuk maar een onmogelijk scenario. Het naargeestige van het boek en de serie is juist dat het allemaal zo realistisch kán zijn. De boek en de serie zijn beiden even sterk. Waar je in het boek meer in het hoofd duikt van de hoofdrolspeelster die zich vastklampt aan herinneringen van vroeger, geniet je als kijker van de serie vooral van de sfeer en prachtige styling van de film.
Deze dystopische roman zou verplichte literatuur moeten zijn, zodat we voorzichtig met onze democratie en vrijheden omgaan en voorkomen dat we ooit in zo’n lelijk scenario terecht komen.
Wie is het met mij eens?
Next Post
