The New Flesh

The New Flesh: A literary tribute to David Cronenberg, gastrecensie geschreven door Stijn Moreels, weird fiction-auteur van de Inzycht-trilogie en Voorspelbare yoghurt

Cronenbergian

Body horror heeft en blijft een invloed hebben op het weird fiction-genre. Het bracht ons een gans nieuw medium waar het onbekende, onbegrijpelijke en onmogelijke kon groeien: ons eigen lichaam. David Cronenberg is misschien wel de grootste en belangrijkste figuur binnen dit genre. De Canadese regisseur maakte ons met films als The Fly, Videodrome, Scanners… duidelijk dat we ons eigen lichaam zowel moesten vrezen als vieren. (Long live the new flesh!)

Wat Cronenberg’s stijl volgens mij typeert, is dat het verder gaat dan de ‘standaard’ griezel met lichamen. Het gaat verder dan een mislukte operatie, een mensenbloed fetisj of een gekloond schaap. Als het nu gaat over surrealistische vergroeiingen tussen de mens en technologie, het samensmelten tot een meer-identiteiten wezen, onmogelijk verdraaide lichamen, schimmige organisaties met gestoorde producten, overdreven psychotherapeutische sektes en/of karakters die een nachtmerrie-achtig Nirvana bereiken. Het vormt en vervormd tot het onherkenbare, het ondenkbare. En net daarom heeft naar mijn mening ‘Cronenbergian’ verhalen een sterke link met weird fiction. Ze zijn net zo vreemd en onvoorspelbaar. De ondertitel van zijn film Shivers beschrijft het in een notendop:

Being terrified is just the beginning.

Krachten bundelen

The New Flesh bevat verhalen die elk op hun beurt perfect passen binnen het concept van Cronenberg. Ze zijn geweldig goed geselecteerd! Ze zijn quasi even lang, enorm leesbaar, vol variatie en hebben bakkenvol kwaliteit. En hoewel de stijl en/of vertelstructuur van auteur tot auteur verschilt, ondersteunen ze elkaar en werken ze tot eenzelfde doel.

Dergelijke samenwerking heb ik maar zelden gezien bij korte verhaalbundels. Typisch zitten er een subset aan verhalen in die minder mijn ding zijn — vaak net omdat ze zoeken naar variatie. Dat had ik bij deze bundel totaal niet. Elk verhaal blies me opnieuw omver met hun groteskiteit en durf.

Kleeft aan je

Typisch voor het recenseren van verhalenbundels, is dat verhalen tegen elkaar afgewogen worden. Dit wil ik (zeker na het voorgaande stuk) net niet doen. Wat ik wel wil meegeven, zijn de gevoelens en beelden die me bijgebleven zijn. Dingen die aan me blijven kleven zijn.

Ik herinner me de onstabiliteit. VHS-storing. Stukken lichaam die gereduceerd zijn tot een vleesbrei dat langs witte ziekenhuismuren druipt. De combinatie afgrijzen en verwondering die je wenkbrauwen doen optillen — en een onverklaarbaar vuil gevoel dat je lippen in een grijnslach willen trekken. De nieuwe realisatie van karakters, hun mentale kronkels met hun al even kronkelende yogalichamen. Drukkend, immens. Hoe zelfs na het lezen van de laatste woorden van elk verhaal, je je niet van het gevoel kunt ontdoen dat stukken brei aan je blijven kleven zijn (of binnenin je aan het groeien zijn.)

The New Flesh – We zijn vlees

Een extraatje waarmee deze bundel zich onderscheidt, zijn de korte biografieën op het eind. Deze zijn minder gefocust op de verwezenlijkheden van eenieder, maar hebben het over hoe David Cronenberg hun stijl heeft beïnvloed.

‘We zijn allemaal maar mensen,’ lijken ze te willen zeggen. ‘We zijn allemaal maar wandelende vleeszakken.’

Share on Facebook

Opslaan