Moskou in Parijs
‘Moskou in Parijs’ is een historische roman, geschreven door de Nederlandse schrijfster Hanneke Simons en uitgegeven door Godijn Publishing. Het boek is vers van de pers en valt op door de mooie cover. Is de inhoud net zo mooi?
Hanneke Simons
De auteur Simons heeft al meerdere psychologische romans op haar naam staan, zoals ‘Witte Muren’ en de novelles ‘Zonder Witte Muren’ en ‘Tweelicht’. Het is te merken dat Simons al schrijf-ervaring heeft want ze speelt gewaagd met de elementen: perspectieven, metaforen/bijnamen en verschillende verhaallijnen.
Moskou in Parijs
Het eerste verhaal speelt zich af in de buurt van Parijs in 1989 en vangt aan met een afschuwelijke brand die het kampement van een groep rondreizende artiesten verwoest en vele levens neemt. De brand is knap beschreven en de hitte kun je bijna voelen, net zoals je de verschroeiende stank bijna kunt ruiken. Je voelt de shocktoestand van de vier mensen die het overleven. Eén van hen is de Russische Anna, die vanuit een ik-perspectief ‘aan jou’ schrijft, maar als lezer kom je er al snel achter dat ‘jou’ een geliefde is die tijdens de brand spoorloos is verdwenen.
Anna en het gezelschap begraven de lijken en vertrekken richting Parijs waar zij onderdak kunnen krijgen bij voormalige vrienden van één van hen.
Onze wereld was gestopt met draaien, maar Parijs was exact zoals ik me herinnerde van mijn laatste bezoek. Vanuit de koets had ik met open mond naar de brede straten met hun hoge huizen gekeken, alsof ik iets dergelijks nooit eerder zag. Dat was onzin, ik had nota bene zelf in Parijs gewoond voor ik mij bi j het gezelschap aansloot. Toch wakkerder dit iets aan waarvan ik al die tijd dacht dat het een stille dood gestorven was. Een herinnering,. Een gevoel. Een stukje vroeger dat ik sinds mijn laatste bezoek aan Parijs diep had weggestopt. Groot en sierlijk, armoedig en vol smog. Welgeklede heren, dames met parasols en handschoentjes, fabrieksarbeiders en honger.
Een oude apotheker
Daarnaast speelt een tweede verhaal, wederom geschreven vanuit een ik-perspectief. Deze ik is een oudere apotheker Devereaux die regelmatig wordt benaderd voor medische zaken als er geen arts voor handen is. Het speelt zich af in Parijs in 1902. De apotheker blikt terug op gebeurtenissen uit zijn leven waarbij hij andere mensen bijnamen geeft zoals De Danser, De Geest, De Venus en Moskou (Anna dus…).
Knap verhaal
Langzaam ontvouwt zich een knap verhaal waarbij je duidelijk wordt voor wie de bijnamen zijn bedoeld en wat er precies is gebeurd met een meisje en een jongetje die door de apotheker naar een adres zijn gebracht nadat hun moeder overleed. Halverwege het verhaal begrijp je als lezer hoe de vork in de steel zit, toch is het einde niet alleen (tè) dramatisch maar ook verrassend.
Voor de gevorderde lezer
Door de mooie cover zou je misschien een historische feelgoodroman verwachten. Dit is in mijn ogen niet het geval. Het einde is zo dramatisch dat het, nogmaals in mijn ogen, een beetje ongeloofwaardig is. Daarnaast is verhaal door het gebruik van de bijnamen en de verschillende perspectieven niet eenvoudig om te lezen.
Een groot compliment wil ik wel geven aan de originaliteit van het verhaal en vooral de sfeer van Parijs rond 1898 – 1900. Deze is erg goed beschreven. Net als de situatie in de herberg en de pensions waar het toneelgezelschap overnacht.
Anna: We wandelen langs een parkje met een enorm gebouw, waarvan ik me de functie niet kon voorstellen. Het begon met vier brede poten en eindigde in een punt, ergens hoog boven ons. Het was een combinatie van metaal en gaten. Het voelde lomp en onpraktisch. Ik zag hoe Faustine het bewonderde. Ik vond het lelijk in een stad vol huizen en gebouwen zoals die waar wij nu verbleven. Met de prachtigste kathedralen en hun glas in lood. Dan was dit toch een smet tussen al dat moois? Deze lompe metalen vierpoot?
Ook mooi: als je alles van te voren weet… zou je de dingen dan anders doen in het leven? Dat vragen zowel Anna als de apotheker zich af.
De apotheker: Als ik nu terugkijk op wat er al die jaren gebeurde, van de avond dat het jongetje voor mijn deur stond, totdat zij, mijn Venus, weer in mijn armen lag, had ik veel keuzes anders gemaakt. Dan had ik misschien eerder verhalen aan elkaar geknoopt en gezien wat er te gebeuren stond. Dan had ik levenspaden kunnen ombuigen tot een gelukkiger einde.
Moskou in Parijs – mooi boek
Al met al een mooie historische roman die je misschien niet té kritisch moet lezen maar waarvan je moet genieten en welke je vooral doet beseffen dat het leven niet maakbaar is. Soms is het lot net zo groot als de tijdgeest die het verdere verloop van de gebeurtenissen bepaalt.
Previous Post
