De brief -Kobe Lecompte

Deze recensie is geschreven door Sarah Morton

‘De brief’ is geschreven door Kobe Lecompte en uitgegeven door Aspekt.

Het leven is een tekening

Ik kreeg een aanbod voor een recensie van Het leven is een tekening. Daarbij kreeg ik de vraag of de auteur ook nog twee andere boeken mee mag sturen. Welke dat waren, was een verrassing. ‘De brief’ sprak me het meest aan en daar ben ik ook het eerst aan begonnen. 😉

Het verhaal

Het boek is geschreven vanuit het perspectief van een brief (je leest het goed), die verkeerd bezorgd wordt. De brief gaat rond bij verschillende adressen. Een brief kan zichzelf niet verplaatsen, het is immers een stuk papier, maar heeft zijn eigen gevoelens en scherpe observaties die mensen meestal ontgaan.

Het eerste adres is een gezin die net in een nieuwbouwhuis is gaan wonen. De WC boven is nog niet aangesloten en de dochter van vijf jaar valt op een keer door het toilet naar beneden. Gelukkig is ze niet gewond en reageert ze vrij laconiek. Niemand kan haar eruit halen, ook de politie en brandweer niet. Maar ze heeft het er naar haar zin. De ouders laten water en eten naar beneden komen en de andere kinderen geven haar knuffels en speelgoed. Ze kunnen elkaar horen en met elkaar praten. Het verhaal is vrij absurd. Hoewel het best vaak voorkomt dat kinderen kalm en laconiek reageren als hen iets overkomt, zal geen kind het wel prima vinden om langere tijd opgesloten te zitten in afzondering.

Jaren gaan voorbij.
Als zij veertien jaar is, is ze ineens weer ‘boven water’, alsof ze net van school komt. Ze belooft de brief om morgen te vertellen wat ze allemaal heeft meegemaakt. In plaats daarvan deponeert ze de brief de volgende ochtend in een brievenbus en scheiden hun wegen voorgoed.

Geloofwaardig

De volgende verhalen zijn geloofwaardiger. De brief komt terecht in een soort studentenhuis met een groep kunstenaars die hun draai in het leven nog moeten vinden. Het lijkt alsof ze vooral uithangen en niet weten hoe ze aan inkomsten moeten komen. Toch blijken ze een goede handelsgeest te hebben. Tijdens een brainstormsessie komen ze op het idee om een bedrijf te starten, waarbij ze de hobby’s van rijke mensen uitvoeren, zoals golven. Veel rijkelui hebben daar zelf immers geen tijd voor.

Ze geven hun bedrijf een moeilijk uit te spreken, maar herkenbare naam en bellen rond naar andere bedrijven om hun diensten aan te bieden. Al snel komen de eerste klanten en het wordt een groot succes.
Je krijgt ook een lesje in ondernemen. Als je een actieve behoefte kan vervullen en je je doelgroep weet te bereiken, kan je nieuwe bedrijf in korte tijd uitgroeien tot een succes.

Dan is er nog een huisarts die steeds meer moeite heeft om patiënten te vinden. Hij leeft blijkbaar in een tijd dat mensen verstand hebben van voeding en aan preventieve geneeskunde doen. Hij verandert een paar keer van titel en trekt uiteindelijk klanten met een titel die nog niet eens bestaat.

Bijna elk verhaal heeft een leuke clou.

Schrijnend

Onder andere het verhaal over het Engels sprekende meisje raakte me persoonlijk. De overtuiging van de ouders dat er iets mis is met het meisje, dat ze achterloopt in haar ontwikkeling en (het verdrietigst) dat ze haar op afstand houden. Ze herkennen het Engels niet eens en de logopediste gaat erin mee.

De verwijdering die ontstaat. Veel neurodivergentie kinderen zullen die ervaring ook hebben, dat ze niet de taal van hun ouders spreken en dat hun ouders en andere opvoeders hen niet (willen) verstaan. Het betreffende verhaal heeft een hoopvol einde. Moeder en dochter gaan samen de brief in de brievenbus doen. Daarbij loopt het meisje aan de hand van de moeder, wat zelden gebeurt.

De brief – kinderen

Hoewel de brief zegt weinig met kinderen te hebben, blijkt hij wel begaan met kinderen. Zonder het te beseffen gaat zijn aandacht vaak daarnaartoe.

Nu zag ik het kind echt lachen. Het maakte het jochie meteen een ander kind. Een fijne jongen. Maar de ouders waren te bang om dat gezien te hebben, laat staan op te merken dat er zoveel moois in dat kind verscholen zat.

Dat zie ik zelf vaak gebeuren. Dat ouders zo in beslag genomen zijn door angst of zorgen of gewoon drukte, dat ze hun kind niet echt zien. Voor je het weet mis je bijna alles.
Er bestaat een wijze uitspraak: De dagen zijn lang, maar de jaren zijn kort.

Meer verhalen

Er zijn nog meer verhalen die de moeite waard zijn. Een postbode wil naar zijn baas met de brief, maar er is net een kerstfeest. Collega’s hebben hem gezien op verschillende foto’s met de nieuwe Amerikaanse president. De postbode weet zeker dat hij daar niet is geweest, hij heeft nog nooit een vliegreis gemaakt. Hij herkent zichzelf op de foto’s en het zweet breekt hem uit. De brief voelt met hem mee. Er wordt niet verteld welk jaartal of welke president. Het is een fijn A-politiek boek.

Dan is er nog een vrouw die een haar ontdekt onder het etiket van een perzik. Zij wil beslist weten van wie die haar is. Ze weet te achterhalen dat de perzik uit Iran komt en daarna van welke lichting de perzik komt. Ze gaat het land afreizen om hopelijk de werknemer te ontmoeten van wie de haar afkomstig is. De brief mag helaas niet mee, maar via telefoongesprekken met haar echtgenote krijgt de brief toch alles mee.

Zal de brief uiteindelijk bij degene arriveren voor wie die geschreven was?

Leeservaring:

De brief is geschreven vanuit het perspectief van een brief die steeds op een ander adres gepost wordt en maar niet bij zijn bestemming aankomt. Elk hoofdstuk is een nieuw verhaal. Sommige verhalen heb ik nog niet genoemd. Niet omdat ze niet de moeite waard zijn, maar omdat ik niet alles wil verklappen.

Zowel de invalshoek als stijl vind ik origineel. Het is beeldend, beschouwend en avontuurlijk. Het leest plezierig, waardoor ik door wil lezen. Vaak wilde ik gewoon weten hoe het verder ging. Het boek beschrijft de privé-sfeer van verschillende huishoudens. Soms ontroerend, soms inspirerend en dan weer schrijnend of absurd. Het onderschrijft het belang van goede communicatie en verbondenheid. Afgewisseld komt aan bod wat de brief zelf ervaart en meemaakt. Hoe die bijvoorbeeld in een brievenbus wordt geschoven en wordt bedolven onder de andere brieven.

De cover van een brief die door de lucht zweeft is duidelijk en uitnodigend.